Het is Tijd…..

Al wat is heeft een begin, er is niets wat er altijd al was.

Een veelzeggende  stelling, die tegelijkertijd ook niets hoeft te zeggen. Hij kan immers op zoveel zaken betrekking hebben, of zo weinig, want meestal staan we er niet bij stil dat alles wat en iedereen die we om ons heen hebben, er niet vanzelfsprekend is of zijn.

Waar ik hier feitelijk mee naar toe wil is dat je iets kan willen, maar meestal geen idee hebt hoe je dat einddoel kan bereiken. Om niet te verzanden in oeverloos gefilosofeer over allerlei zaken en vooral emoties die me momenteel bezighouden, zal ik mij beperken tot het grotere doel. Namelijk het uiteindelijke schrijven van een boek.  De oorzaken van de wilde storm die op dit moment in mijn hoofd woedt zullen tijdens de wording van datgene wat uiteindelijk moet gaan leiden tot mijn einddoel zeker uit en te na de revue passeren.

Om eerlijk te zijn is het zo dat ik eigenlijk nog steeds geen idee heb hoe ik dat einddoel ga bereiken, ik wil een boek schrijven… Tja, het lijkt allemaal heel gemakkelijk, schrijvers zitten tegenwoordig aan tafel bij een hippe talkshow host en kondigen zonder blikken of blozen hun volgende meesterwerk aan. Als je dat bewuste boek dan vervolgens leest en meegesleurd wordt in de realiteit van de hoofdpersoon, je je vervolgens realiseert dat je best wel het een en ander met die hoofdpersoon gemeen hebt  en vervolgens concludeert dat de meest aansprekende boeken over de meest menselijke zaken gaan, dan heb je je eerste drempel overwonnen.

Wat mij gelijk bij de eerste vraag brengt die op zich al voldoende is om je volledig te ontmoedigen.

Waar moet een boek dan wel niet over gaan, er is tegenwoordig een hele schare, zogenaamd, literaire recensenten en critici, die de gave schijnen te hebben om ieder boek acuut in het bijpassende hokje te persen. Waarbij er een aparte  elitaire klasse toebedeeld is aan de literatuur.

De Literatuur… favoriet onderwerp van menig, al of niet gesjeesde student-af die onder het genot van te grote hoeveelheden rode wijn nog steeds iedere gelegenheid te baat neemt om aan te tonen dat hij of zij oneindig veel meer erudiet is als de minstens even hard ploeterende medehoorders.

Wat zij dan even schijnen te vergeten, is dat als…let wel, als… zij in het bezit zouden zijn van genoeg kennis, levenservaring en vooral inspiratie en inlevingsvermogen, om de  meesters en meesterwerken der echte literatuur te doorgronden en te weten wat hun schepper beoogde, waarom hebben zij deze dan niet zelf geschreven?

Het antwoord is simpel, omdat ze gewoonweg geen idee hebben waar ze dan wel een boek over zouden moeten schrijven.

Eerlijk gezegd heb ik dat zelf ook niet…

Enige tijd geleden, in een eerdere vruchteloze poging om eens wat te gaan schrijven, heb ik een bezoek gebracht aan een internetforum over schrijven. Want dat internet maakt dat hele schrijven van een boek natuurlijk tot kinderspel. Produceer een stuk tekst, plak dit op Facebook, of nog beter een speciaal Blog en ziedaar, de auteur is opgestaan…

Sterker nog, van de ene op de andere dag kun je jezelf als kenner profileren. Doe duidelijk aan anderen uit de doeken waarover zij moeten schrijven, welke technieken zij toe moeten passen en in welke volgorde zij hun teksten moeten neerpennen. Geef een duidelijk stappenplan aan waarmee uiteindelijk het strak geregisseerde meesterwerk een feit wordt en je hebt je positie in de literaire wereld per direct gerechtvaardigd. Wat zij vergeten is  dat dit weliswaar allemaal zeer duidelijke en gerichte informatie is, maar dat deze handleiding wel resulteert in de Ikeakast van de boekenwereld.

Overzichtelijk, geordend en volstrekt emotieloos…

Het is waar, er ontstaat een, soms zelfs omvangrijk, werk wat je kan lezen.

Maar daar is dan ook alles mee gezegd.. De Viva kan je ook lezen, of de Panorama…

Het enige dat de would-be auteur bewerkstelligd heeft is dat hij een aantal gebeurtenissen en emoties in een rationele volgorde beschreven heeft. Waarbij ik het niet kan nalaten fijntjes op te merken dat hij of zij dan in ieder geval al verder gekomen is dan voornoemde schrijfsels…

Emoties zijn immers niet rationeel, ze zijn niet volgens een vast,ideaal, stramien opgebouwd.

Nee, ze komen als een storm op en verwoesten wat je zo omzichtig opgebouwd had, of schitteren door afwezigheid op het moment dat je ze het hardst nodig had gehad.

Mijns inziens heeft het dan ook geen enkele zin om vooraf te willen bepalen wat ik zou willen schrijven en waarover. Ik geef toe, ik heb een vaag idee waarover het in basis zou moeten gaan.

Echter, waar gestructureerd schrijven wellicht voor anderen goed kan werken, kies ik voor de spontane benadering. Ik begin met het verwoorden van een idee, waarna ik vanzelf hierin een richting ga ontwikkelen. Een lang proces, dat geef ik toe. Ik heb dan ook nog geen enkel idee waar het eindigt.

Maar de eerste stap is gezet, nu nog toewerken naar de dagelijkse discipline van 4 pagina’s per dag, dat moet een begin zijn…